MAŁA GRUPA

Mała grupa (biblijna grupa dzielenia) to bardzo istotny element formacji chrześcijanina. Jej celem jest rozwój naszej relacji z Chrystusem oraz z braćmi i siostrami. To jest miejsce, w którym możemy wzrastać we wzajemnej miłości, dzięki czemu inni będą w stanie rozpoznać w nas chrześcijan. Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś (J 17, 20-23).

Jako że mamy do czynienia z biblijną grupą dzielenia, Słowo Boże znajduje się w centrum. Członkowie grupy spotykają się regularnie, by czytać, rozważać i dzielić się Słowem Bożym (wciąż się tego uczą, robiąc to), a Ewangeliczna Rewizja Życia to podstawowa forma tej pracy.

Podczas dzielenia się Słowem członkowie małej grupy próbują zgłębić prawdę o tym, jak w Jego świetle wygląda ich życie (Jak w świetle Słowa wygląda ten problem, z którym się dzisiaj borykam? Co Słowo Boże mówi mi na ten temat? Jaka prawdę o mnie i o moim życiu mi pokazuje?). To uczy szczerości, nie chodzi w nim bowiem o „pobożne życzenia”, lecz o konkretne fakty i o decyzje, o określoną pracę nad sobą.

Dzielenie się własnymi przemyśleniami i problemami, uczenie się na doświadczeniach innych członków małej grupy zajmują istotne miejsce w rozważaniu Pisma Świętego i wcielaniu Jego mądrości w codzienne życie, niemniej potrzebne jest także studium biblijne – czytanie komentarzy do Słowa Bożego lub innych prac, pomocnych w zrozumieniu kontekstu i znaczenia wybranych fragmentów Pisma Świętego.

Celem małej grupy jest także nauka modlitwy osobistej i wspólnotowej. Ważną rolę pełni tu modlitwa litanijna:

• przeproszenie – pewien rodzaj spowiedzi powszechnej – które buduje zaufanie i otwiera;
• dziękczynienie i uwielbienie – to dawanie świadectwa, a także zmienianie sposobu myślenia i życiowych postaw, przeżywanie zwycięstwa w Chrystusie;
• prośba – okazywanie sobie nawzajem troski i miłości, otwarcie na problemy innych, nie tylko małej grupy, ale też wspólnoty, miasta, kraju, wyrywanie się z egoistycznego skupiania się na sobie.

W małej grupie budujemy atmosferę wzajemnego wsparcia i zachęty w procesie codziennego nawracania się , tworzymy również środowisko wiary, ponieważ dzielenie się w grupie prowadzi ku wspólnocie życia (chodzi o stworzenie grupy osób wzajemnie się rozumiejących i pomagających sobie).

Uważajcie, bracia, aby nie było w kimś z was przewrotnego serca niewiary, której skutkiem jest odstąpienie od Boga żywego, lecz zachęcajcie się wzajemnie każdego dnia, póki trwa to, co dziś się zwie, aby żaden z was nie uległ zatwardziałości przez oszustwo grzechu (Hbr 3, 12-13). Dlatego zachęcajcie się wzajemnie i budujcie jedni drugich, jak to zresztą czynicie (1 Tes 5, 11).

 

R e g u l a m i n  M a ł e j  G r u p y :

Mała grupa to wypełniony duchem modlitwy i tętniący życiem dar dla innych i dla siebie we wspólnocie, dlatego każdy z jej uczestników jest za nią współodpowiedzialny, w szczególności zaś powinien:

• przychodzić na spotkania przygotowanym (m.in. wykonać polecenia dotyczące lektur i materiałów studyjnych);
• nie opuszczać spotkań (wyjąwszy nagłe wypadki), mając na uwadze, że życie grupy właśnie od tego zależy (każdy z uczestników jest obecny dla drugiego);
• szczerze dzielić się sobą (swymi myślami, opiniami, uczuciami) z pozostałymi członkami grupy;
• słuchać innych, nie próbując udzielać im rad; zauważać różnicę zdań i nie nalegać, by pozostali się zgadzali z jego zdaniem;
• strzec poufnego charakteru grupy, nie powtarzać poza grupą usłyszanych informacji osobistych;
• zachęcać innych do pogłębiania rozumienia Pisma Świętego, pomagać im w ich poszukiwaniach;
• strać się upewnić, że każdy, kto pragnie zabrać głos, ma możliwość wypowiedzenia się w grupie.

Animator to osoba, która przez odpowiedzialnych lub lidera wspólnoty została wybrana i wyznaczona na dany czas do tej posługi. Taki wybór związany jest każdorazowo z modlitwą i rozeznaniem. Animator podlega odpowiedzialnym wspólnoty i liderowi. Jest to ważne, ponieważ on pokazuje uczestnikom wolę i kierunek oraz drogę wspólnoty. Pełniący tę może być także przez lidera wspólnoty z niej odwołany – z różnych przyczyn. Poszukując osoby do tej służby, zwracamy uwagę na to, czy:

• jest członkiem Kościoła katolickiego; szukać
• dba o modlitwę osobistą i regularnie korzysta z sakramentów;
• przyjęła Jezusa jako Pana i Zbawiciela;
• uczestniczy i angażuje się w spotkania małej grupy;
• wzrasta w wierze;
• jest osobą o cechach pasterskich;
• pragnie uczyć się, formować (bierze udział w rekolekcjach wspólnotowych, konferencjach itd.);
• potrafi złożyć świadectwo;
• akceptuje zasady obowiązujące w małej grupie i zgadza się z droga wspólnoty.

Animator to bardzo ważny łącznik między małą grupą a wspólnotą, dlatego od jego postawy, zachowania oraz tego, co mówi o innych i o wspólnocie zależy w dużej mierze to, czy grupa będzie wzrastać jako integralna cząstka wspólnoty, czy opuści jej ciało.

Podstawowe zadania animatora to zachęcanie do:

• dzielenia się swym doświadczeniem, przeżyciem, odkryciem w świetle Słowa Bożego;
• codziennej modlitwy na bazie Słowa Bożego i wielbienia;
• udziału w spotkaniach czwartkowych, wspólnotowych; podejmowania posług z małą grupą (m.in. Eucharystia, kurs Alfa), dawanie konkretnych propozycji.

Animator jest uczniem Jezusa i podąża jego drogą. Dlatego na Niego powinien kierować wzrok podczas posługi. Jeśli tak będzie czynił, to na pewnym etapie swej posługi ze strony uczestników małej grupy przeżyje:

• entuzjazm, zaangażowanie w formację, a potem niezrozumienie tego, co jest robione;
• milczenie z lęku, że się nie rozumie, a potem otwarcie i wejście głębiej;
• milczenie bądź inne mocje (wzajemne kłótnie z powodu tak różnych charakterów i środowisk, z których członkowie grupy pochodzą), a potem radość z przebaczenia, pojednania i uzdrowienia;
• chęć ucieczki (Czy i wy chcecie odejść?), wątpliwości, wahania, a potem zwycięstwa ich (rozesłanie 72);
• radość i smutek, gniew, bunt, a potem odnalezienie;
• opuszczenie (pod Krzyżem) i powrót;
• niedowierzanie i zmartwychwstanie po zwątpieniach i upadkach.

To wszystko niech animator sobie przemnoży przez ilość uczestników w grupie. Tym, co najważniejsze w posłudze animatora to przekazanie miłości do Jezusa i Słowa Bożego. Druga ważna sprawa to uczenie wierności i podejmowania posług. W międzyczasie uczestnik poznaje wspólnotę i jej drogę, w zależności od tempa swojego wzrostu i chęci. Jeśli animator będzie pokazywał właściwy obraz drogi wspólnoty, uczestnicy będą mogli spokojnie nią podążać, lecz jeśli zacznie negować wartości wspólnoty, podważać autorytet lidera bądź innych animatorów, może być pewien, że pogubi owce albo odłączy je od wspólnoty, a nawet od Kościoła (zwłaszcza gdy te osoby dotąd były daleko od Niego). Sposób funkcjonowania animatora we wspólnocie jest więc bardzo ważny dla życia każdego członka wspólnoty. Niech wzorem dlań będzie Dobry Pasterz - Jezus Chrystus, niech próbuje sobie przyswajać Jego cechy, prosząc Go nieustannie o serce pasterskie właśnie.

EWANGELICZNA REWIZJA ŻYCIA

Ewangeliczna rewizja życia (ERŻ) jest ćwiczeniem duchowym (tak jak modlitwa, rozmyślanie, czytanie duchowe, rachunek sumienia, dni skupienia, rekolekcje), służącym pogłębieniu życia wewnętrznego. Sobór Watykański II zaleca ją w Dekrecie o apostolstwie świeckich (DA 30).

Zasadę ERŻ opisał w swojej książce Modlitwa i czyn Michel Quoist. Różne autorytety, ojcowie duchowni nazywają ERŻ fundamentem formacji chrześcijańskiej. Nie ma i nie może być mowy o chrześcijańskim ruchu czy wspólnocie, która by w swojej formacji nie podkreślała znaczenia konfrontacji swego codziennego postępowania z Ewangelią (DA 30).

Słowo wizja pochodzi od łacińskiego czasownika videre = widzieć, a zatem chodzi tu o spojrzenie na życie. Łacińska cząstka re- wskazuje na czynność powtarzaną, na nowo podejmowaną. Ewangeliczna rewizja życia oznacza więc ponowne spojrzenie na życie w świetle Ewangelii, oczyma Chrystusa.

Cechą charakterystyczną ewangelicznej rewizji życia jest jej praktyczne nastawienie, a celem - przekształcenie życia według wymagań Ewangelii. Dlatego przedmiotem rewizji musi być konkretne wydarzenie z własnego życia. Trzeba zobaczyć wszystkie jego istotne elementy, osądzić je w świetle Ewangelii, aby w końcu podjąć działanie w celu odpowiedniego ukształtowania czy przekształcenia rzeczywistości.

Ewangeliczna rewizja życia jest metodą kształtowania w nas nowego człowieka, który będzie wzrastał, gdy światło prawdy Bożej stanie się w nas życiem. Potrzebujemy pracy nad sobą, nad naszym charakterem i nigdy nie jest za późno na ich podjecie, choć może być coraz trudniej. Potrzeba nam podejmować konkretne postanowienia, wysiłek i trud, ale dopiero po rozeznaniu ich w świetle Słowa Bożego.

Bóg przez swój Kościół daje nam konkretne słowo na dziś, na każdy dzień. I tak zacznijmy na to słowo patrzeć. To jest Słowo Boże dla mnie na dziś. To nie jest słowo dla jakichś „onych”, to jest słowo od Boga do mnie. Bóg coś do mnie mówi w mojej codzienności, w konkretnych zmaganiach, trudnościach, radościach i szczęściu. Mówi bowiem [Pismo]: W czasie pomyślnym wysłuchałem ciebie, w dniu zbawienia przyszedłem ci z pomocą. Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia. 2 Kor 6, 2. Cała sztuka polega więc na tym, byśmy nauczyli się słyszeć, co Bóg do nas mówi, byśmy chodzili w przyjaźni z Panem, twarzą w twarz.

Po ludzku biorąc, nie żyjesz pełnią swego życia. Z chrześcijańskiego punktu widzenia tych kilka zwrotów do Chrystusa (nieuważnych czy interesownych): „Panie, ofiaruję Ci to, co zrobiłem”, „Panie, pomóż mi... zrealizować to, co postanowiłem”, nie jest prawdziwym życiem wiary. Jeżeli poznać prawdę o sobie, musisz się przyzwyczaić do codziennej rewizji w zupełnie innym świetle niż ludzkie działanie. Sportowiec trenuje, rzemieślnik uczy się swojego zawodu, muzyk wykonuje wiele ćwiczeń, zanim stworzy arcydzieło... Dlaczego ty nie masz robić tak samo, żeby żyć prawdziwym życiem chrześcijańskim?

Zanim zaczniesz przeglądać swoje życie, poproś Boga, aby oczyścił twój wzrok i użyczył ci swoich oczu, bo, jeżeli masz serce zamknięte, możesz przyjąć Eucharystię bez odbierania dowodów przyjaźni Chrystusa, możesz czytać Ewangelię, nie słysząc słowa Chrystusa, możesz badać swoje życie, nie widząc Chrystusa, który cię wzywa. Wydarzenie w twoim życiu jest materią rewizji życia, zaproszeniem od Chrystusa do spotkania się z Nim i współpracy.

Gdy coś się wydarzy, zacznij od adoracji Chrystusa żyjącego w twoim życiu i w życiu świata. Poprzez zdarzenie Bóg daje ci znak. Musisz zbadać zamiary Pana względem ciebie i twego środowiska. Jak to zrobić? Poznaj myśli, słowa, życie Chrystusa. Ażeby dobrze przeprowadzać rewizję życia, czytaj regularnie Ewangelię. Nie zawsze zrozumiesz, czego Bóg od ciebie żąda, gdyż Jego głos w niektóre wieczory nie przeniknie grubości ludzkiej skóry i ciężaru grzechu. Proś o przebaczenie i w nocy wiary adoruj Go w milczeniu.

Każdego dnia przeczytaj Słowo z Ewangelii, które daje nam Kościół w Liturgii Słowa na Eucharystii, a następnie spróbuj, w oparciu o ten tekst, przeprowadzić ewangeliczną rewizję życia. Pomocą mogą służyć poniższe pytania

1Co ten fragment mówi mi o Bogu?

2Jakie obietnice zawarte są w tym fragmencie i dla kogo są przeznaczone?

3Co Pan chce mi powiedzieć przez to Słowo? Czego chce mnie nauczyć?

4Jaką konkretna rzeczywistość mojego życia ukazuje mi przez to Słowo?

5Co Bóg mówi do mnie o moim problemie?

6Jaki jest sens moich obecnych doświadczeń?

7Czy chcę z tym zdarzeniem przyjąć nową nadzieję i nowy początek w mym życiu?

8Co jeszcze mówi mi Bóg przez ten fragment?

9Jakie postanowienia podejmuję? Postaraj się poświecić codziennie przynajmniej 20 minut na osobistą modlitwę. Zawsze przed czytaniem Pisma Świętego wycisz się, uświadom sobie Bożą obecność, wezwij Ducha Świętego, oddaj czas czytania i modlitwy Bogu. Po czytaniu i modlitwie podziękuj Bogu za Słowo oraz za mądrość jego zrozumienia i poproś o siłę i konsekwencję w wytrwaniu w podjętych postanowieniach. Módl się modlitwa adoracji, dziękczynienia, skruchy bądź prośby – w zależności od prowadzenia Ducha Świętego. Zanim zaczniesz przeglądać swoje życie, poproś Boga, żeby oczyścił twój wzrok i użyczył ci swoich oczu. Jeżeli chcesz działać skutecznie za każdym razem, skoncentruj spojrzenie tylko na jednym odcinku (aspekcie, fragmencie) swego życia. W Ewangelii Bóg mówi do ciebie, czeka na twoją odpowiedź. W życiu zwraca się do ciebie, zapraszając cię do dialogu. Twoja rewizja życia ma zakończyć się modlitwą: adoracji („To cudowne, Panie!”), dziękczynienia („Dziękuję, Panie!”), skruchy („Przebacz mi, Panie!”), prośby („Uczyń, Panie!”).